Op 17- jarige leeftijd, 14 jaren geleden , heb ik een brommerongeluk gehad. Ik bleef daarna nek- en rugklachten houden. In eerste instantie werd de diagnose whiplash gesteld, maar ik heb geen klassieke zweepslag gekregen tijdens het ongeluk. Na 2 jaren ben ik bij een neuroloog terecht gekomen. Onderzoek toonde een kleine beschadiging tussen 2 nekwervels aan. Fysiofitness was het advies.
Na vele sessies bij fysio- en manueeltherapeuten, chiropracters, Mensendiecktherapeuten etc. namen de klachten niet veel af. Therapeuten noemden mij wel erg mobiel en gaven de standaard houdingtips, waarmee ik eigenlijk alleen maar mijn nek en rug overbelastte en klachten hield. Ik moest bijna elke 2 weken naar een fysio- of manueel therapeut om mijn nek en rug weer ‘recht te laten zetten’. Met behulp van fysiofitness werd mijn conditie wel beter, waardoor de chronische pijn iets minder werd, maar ik kon nog steeds niet fulltime werken: 26 uren was het maximum. Ik werk als diëtiste en had graag na mijn afstuderen fulltime willen werken. Een florerend sociaal leven naast mijn werk had ik ook niet echt. De chronische vermoeidheid en pijn (hoofd-, nek- en rugpijn uitstralend naar mijn schouders en armen en aangezichtspijn) beheersten mijn leven. Ik moest op een gegeven moment morfine-achtige medicatie gaan gebruiken om nog energie over te houden voor het dagelijks leven.
Toen ik 26 jaren was ben ik wegens zwangerschap gestopt met pijnmedicatie en minder gaan werken. Helaas kreeg ik na 4 maanden last van bekkeninstabiliteit. Ik liep al bij een fysiotherapeut. Deze was niet gespecialiseerd in bekkenklachten, maar gaf mij wel adviezen en oefeningen. Ik deed mijn best maar de klachten namen alleen maar toe: pijn en enorme druk op mijn bekkenbodem, lage rugpijn, veel moeite met lopen enz. In de laatste 6 weken van mijn zwangerschap kwam ik bij een gespecialiseerde bekkenfysiotherapeut, die mij goede oefeningen heeft gegeven om de bekkenbodem te ontspannen. De laatste weken voor de bevalling heb ik goed vol kunnen houden. Maar na de bevalling namen na verloop van tijd de lage rugklachten toch weer toe. De nek-, hoofd- en rugpijn zijn de hele periode gebleven.
Omdat de klachten mijn werk bleven beïnvloeden, heb ik begeleiding gezocht bij een bedrijfsmaatschappelijk werkster. Zij kwam met het idee om naar de Maartenskliniek te gaan, omdat deze kliniek gespecialiseerd is in het bewegingsapparaat. Daar ben ik bij de reumatoloog terecht gekomen en die constateerde direct hypermobiliteitssyndroom. De arts schakelde de reumaverpleegkundige in voor leefstijladvies en de sportarts voor gepast bewegingsadvies. De sportarts kwam tot de conclusie, dat met name het midden van mijn lichaam erg instabiel is en dat dit de klachten van mijn nek en rug verergert. Als deze instabiliteit zou verminderen, zouden de klachten minder worden. Ik geloofde het niet zo... Ook werden steunzooltjes geadviseerd. Die heb ik gelijk aan laten meten en na een week gebruiken had ik al minder vermoeide voeten en benen.
Na het advies van de sportarts te hebben besproken met mijn fysiotherapeut, stuurde zij mij gelijk door naar haar collega voor Bugnet therapie. Binnen enkele maanden hard trainen om stabiliteit te krijgen werden mijn nek-, hoofd- en rugpijn zo waar minder. Ik had zelfs geen aangezichtspijn meer! Ook schouderklachten, die opspeelden, werden steeds minder. Ik had meer energie over (zo lang ik mijn grens maar in de gaten hield) en kon zelfs weer iets van sport oppakken (zumba en buikdansen). Mijn hypermobiele bekken geeft nog geregeld klachten. Met subtiele oefeningen, symmetrie in mijn bewegingen en een goede houding weet ik mijn bekken redelijk in de goede positie te houden.
Ik ben nu 31 jaar en 7 maanden zwanger van de tweede. Door de zwangerschapshormonen worden de banden van de gewrichten zwakker/ soepeler. Maar die zijn bij mij al zwak door hypermobiliteit! Met als gevolg dat ik weer meer last heb van nek-, hoofd- en rugpijn. De bekkeninstabiliteitsklachten, die ik in mijn eerste zwangerschap had, spelen ook weer op (dit keer al rond 12 weken zwangerschap). Maar nu weet ik wat ik er aan kan doen, hoe ik mijn bekkenbodem beter kan ontspannen. Hierdoor heb ik minder pijn. Helaas blijft de druk op mijn bekkenbodem erg groot en kost lopen veel moeite. Als ik ‘veel’ moet lopen (bijvoorbeeld een boodschapje doen) draag ik sinds de vierde maand van de zwangerschap zo nodig een bekkenband. Deze geeft mij veel steun, waardoor ik net dat beetje energie overhoud om de juiste bil- en buikspieren aan te spannen, zodat het lopen iets beter gaat en mijn bekken stabieler blijft.
Ik probeer mijn oefeningen te doen om (letterlijk) op de been te blijven. De ene dag heb ik meer energie over voor de oefeningen dan de andere. De tijd verschilt ook: de ene keer houd ik het een kwartiertje vol en de andere keer maar 5 minuten. Er zijn ook dagen, dat ik het helemaal niet red om m’n oefeningen te doen. Maar door wel elke dag goed op mijn houding te letten, de juiste spieren aan te spannen (door de oefeningen gaat dat ook vaak al automatisch) en vooral goed op de symmetrie in mijn bewegingen te letten, werken mijn spieren eigenlijk ook al beter en voel ik mij sterker dan tijdens mijn eerste zwangerschap.
Gelukkig doet de kleine het heel goed en dat houdt me positief. Ik heb er ook vertrouwen in dat ik na de bevalling goed zal opknappen en mij net zo sterk zal voelen als voor deze zwangerschap dankzij de Bugnet therapie.
augustus 2012